Jennifer Brea ishte 28 vjeç kur zuri shtratin nga ethet. Me kalimin e ditëve, u shërua, por jo tërësisht. “Për tre javë pas etheve, nuk kam ndaluar së vjelluri. Takova çdo mjek të mundshëm dhe pas gjithë vizitave, u diagnostikova me Sindromën e Lodhjes Kronike, ose myalgic encephalomyelitis (shkurt ME).
Papritur, jeta e saj ndryshoi drastikisht. Nga një studente e sapomartuar doktorature, Jennifer u përkeqësua aq shumë, sa s’mund të lëvizte nga shtrati as me karrige me rrota. Mjekët i thanë se sëmundja e saj është “e gjitha në trurin e saj” dhe se s’kanë ç’i bëjnë. S’kishte dhe s’ka akoma një kurë.
Brea kaloi katër vite në shtrat. Gjatë kësaj periudhe, gjeti komunitetin e saj. Me mijëra njerëz të tjerë vuajnë nga e njëjta sëmundje dhe nuk gjejnë shërim. ME është e pastudiuar dhe praktikisht bota e shkencës nuk di asgjë për të.
Nga kompjuteri, Brea bëri një film për eksperiencat e saj. I quajtur “E paçlodhur”, filmi fitoi pëlqimin e kritikëve në festivalin e filmit në Sundance. Ajo gjithashtu foli për Ted Talks, ku tregoi gjithë historinë e simptomave, diagnostikimit, vuajtjes, përmirësimit dhe vuajtjes sërish.
Qëllimi i Brea-s është të nxisë kërkuesit të studiojnë sëmundjen, të gjejnë shkaqet biologjike, të zhvillojnë një kurë dhe ta bëjnë sëmundjen të dukshme në sytë e njerëzve.